"לכבד את זכר הנופלים הוא ליצור חברה ערכית"

הזיכרון של החברים שנפלו מלווה אותי כמעט בכל יום מימות השנה. הכאב על האבדן, המחשבה על המשפחות שבחייהם נפער חלל גדול שלעולם לא יתמלא, תחושות אלו מתעצמות בראש השנה הזה עם צמידותו ל-7.10. זהו יום שבו רבים מאתנו עורכים מעין חשבון נפש, חשבון נפש פרטי וחברתי.

ביום כמו היום, כאשר מלווה  אותי התחושה שמי שהקריבו את נפשם למעננו מתבוננים בנו, לעיתים אני נבוך.

משבר חברתי, ערכי ומנהיגותי הפוקד אותנו הם בגדר מציאות שלא ניתן להשלים עימה. חברה מקוטבת אשר כל צד מתבצר בחלקת האלוהים שלו, מסכנת אותנו.

לכבד את זכר הנופלים אינו רק לעמוד דום מתוח בדקת דומיה. לכבד את זכר הנופלים אינו רק לערוך טקס מכובד.

לכבד את זכר הנופלים הוא לוודא שהמציאות שלנו תעמוד בקנה אחד עם הערכים שבשמם ולמענם מסרו יקירנו את נפשם. לכבד את זכר הנופלים הוא ליצור חברה המושתתת על ערבות הדדית וסובלנות.

מצוות השופר תכליתה היא הקשבה. בואו ננסה להקשיב איש לרעהו, נקשיב בפתיחות ובניסיון אמיתי לראות את המציאות מהעיניים של השונה ממני. לזכור, להבין ולהסביר כי מדינת ישראל היא הבית שלנו ואין אחר. להיות נכונים להקריב למען הכלל.

נזכור את הנופלים, אך לא נתקרבן.

לא נבכה על ונרגן על "הבטחתם יונה" או "עלה של זית", אלא נחתור להביא את השלום לתוכנו ראשית בחברה הישראלית כולה, ובמקביל לכך ננסה לקדם שלום עם שכננו הסובבים אותנו. נזכור ולא נתעלם מכך כי התקופה בה אנו נמצאים כחברה מהווה מקור להתחדשות, ואכן בשנים האחרונות, מתחת לפני השטח משהו קורה. ישנה תנועה של התעוררות, ישנה תנועה המובילה לרצון לקחת אחריות על המציאות שלנו, לקחת אחריות לבניית מכנה משותף רחב עבורנו.

לתנועה הזו אין שם אך הרוח כבר כאן. רוח זו פועמת בבתי הספר המובילים לערכים, רוח זו פועמת במכינות הקדם צבאיות ובשנת השירות, רוח זו פועמת בתנועות הנוער ורוח זו פועמת באלפי מילואימניקים שהתנדבו לשירות ללא קריאה.

לנו החובה לא לעמוד מנגד, לנו החובה להרים את הכפפה.

במותם ציוו לנו את החיים. במותם ציוו לנו את החיים! אנו מבטיחים לנופלים, לקורבנות ולמשפחותיהם שנעמול על כך שחיים אלו יהיו ראויים לקורבנכם הקשה מנשוא ואולי תהיה בכך, ולו מעט, נחמה עבורכן.

أرز أمبر, رئيس إدارة التعليم

ذكرى الأصدقاء الذين سقطوا ترافقني تقريباً في كل يوم من أيام السنة. الألم على الفقدان، والتفكير في العائلات التي فُتح في حياتها فراغ كبير لن يمتلئ أبداً، تتفاقم هذه المشاعر في رأس السنة بسبب قربها من يوم 7 أكتوبر. إنه يوم يقوم فيه الكثير منا بمراجعة للنفس، على المستويين الشخصي والاجتماعي.

في مثل هذا اليوم، حيث ترافقني مشاعر أن أولئك الذين ضحوا بأرواحهم من أجلنا ينظرون إلينا، أشعر أحياناً بالخجل. الأزمة الاجتماعية والقيمية والقيادية التي تواجهنا هي واقع لا يمكن التعايش معه. مجتمع منقسم، حيث كل طرف متمسك في موقفه، يعرضنا للخطر.

تكريم ذكرى الساقطين ليس فقط بالوقوف دقيقة صمت باحترام. احترام ذكرى الساقطين ليس فقط بإقامة حفل تكريمي. احترام ذكرى الساقطين يعني ضمان أن يتوافق واقعنا مع القيم التي ضحى أحباؤنا بحياتهم من أجلها.

احترام ذكرى الساقطون يعني خلق مجتمع قائم على التضامن والتسامح. تذكر، وفهم، وشرح أن دولة إسرائيل هي بيتنا ولا يوجد بيت آخر. أن نكون مستعدين للتضحية من أجل المصلحة العامة.

سنتذكر المخطوفين، لكن لن نتخذ موقف الضحية. لن نبكي أو نتذمر على "وعدتمونا حمامة" أو "غصن زيتون"، بل سنسعى لجلب السلام إلى داخل مجتمعنا الإسرائيلي أولاً، وبالتوازي مع ذلك سنحاول تعزيز السلام مع جيراننا.

سنتذكر ولن نتجاهل أن الفترة التي نعيشها كمجتمع هي فرصة للتجديد. بالفعل في السنوات الأخيرة، شيء ما يحدث تحت السطح. هناك حركة للوعي، حركة تدفع إلى تحمل المسؤولية عن واقعنا، لتحمل المسؤولية لبناء قاسم مشترك واسع لنا جميعاً.

هذه الحركة ليس لها اسم، لكن الروح موجودة بالفعل. هذه الروح تنبض في المدارس التي تقودها القيم. هذه الروح تنبض في المعاهد التحضيرية للجيش وفي سنة الخدمة، هذه الروح تنبض في حركات الشباب، وتنضب في آلاف الاحتياطيين الذين تطوعوا للخدمة دون دعوة.

علينا واجب ألا نقف مكتوفي الأيدي، علينا واجب أن نلتقط القفاز. لقد أوصونا بالحياة في موتهم. بموتهم، أوصونا بالحياة! نعد المخطوفين والضحايا والعائلات أننا سنعمل على أن تكون هذه الحياة جديرة بتضحياتكم الثقيلة، وربما سيكون في ذلك بعض العزاء لكم.

سنة سعيدة ومباركة.